De oude camera van mijn vader

Klik voor een vergroting

Foto's die mijn vader maakte met deze camera 

18 november 2018

Het boeketje herfstbladeren

Loop ik bij de tuin van de Cypressenhof, locatie van Zorggroep Manna voor kleinschalig wonen, met mijn camera. Zie ik daar een bewoner gevallen herfstbladeren bij elkaar zoeken. Ik vraag, gaat u die bewaren mevrouw? Ja, zegt ze. En ik heb er al een heleboel. Trost laat ze mij de bladeren zien. Ik weet niet wat ik zie. De mevrouw heeft veel herfstbladeren in haar handen. Zorgvuldig bij elkaar gekozen. Klein bij klein, groot bij groot en kleur bij kleur. Ik vraag, mag ik er een foto van maken? Ja hoor, zegt ze, vindt u ze mooi? Ja mevrouw, zeg ik. Zo’n mooi boeketje heb ik nog nooit gezien!

Mevrouw de Vries, 98 jaar 

21 februari 2018

Als vrijwilliger ben ik al 10 jaar lang werkzaam bij een zorginstelling. Vandaag loop ik de huiskamer (Meerzorg) binnen. Daar zit Mevrouw de Vries in haar gemakkelijke stoel met een kopje koffie in haar handen. Mevrouw is dementerend. Ik pak ook een bakkie en ga naast haar zitten. Hallo zegt ze, ben jij er ook weer? Heb je nog weer mooie foto’s gemaakt? Ik laat haar vaak mijn foto’s zien op de telefoon. Kun je niet eens een keer foto’s van mij maken, vraagt ze. Ik kijk naar haar sprekende ogen, haar gezicht met een hele mooie uitstraling. Ik zou niets liever willen antwoord ik. Mevrouw is wel op leeftijd “98”. Ik zit al aan van alles te denken. Op locatie, in de natuur, of ergens in de stad. Nee denk ik gelijk, dat is veel te vermoeiend voor haar. Dat gaan we doen zeg ik. In uw appartement. Dan moet het wel op een woensdag antwoord ze, dan komt de kapper.

Zo gezegd, zo gedaan. Samen met Anja ook een vrijwilliger, die een fijne band met haar heeft, gaan we naar haar appartement. Ik heb daar al het één en ander voorbereidt. Een zwarte doek over de deur, Wat schemerlampen, ik heb geen externe flitser, en doe alles met kunstlicht. Een stoel waar ze op kan zitten. Oh wat heb je er een drukte van gemaakt zegt ze. Moet ik hier gaan zitten? Ja, zeg ik. Neemt u plaats. Mevrouw heeft nog heel veel gevoel voor humor. Nou, maak er wat moois van, zegt ze.
Anja doet haar nog wat lichte make Up op. Niet te veel zegt ze, het moet er natuurlijk uitzien op de foto. Ik begin wat foto’s te maken. Moet ik ook anders gaan zitten zegt ze. Graag zeg ik. En zo gaat ze uit zichzelf in verschillende poses zitten. Heerlijk al die aandacht, moet ze hebben gedacht, ik kon het in haar ogen lezen. Zo werd het een hele gezellige middag. Wat mijzelf ook zo een goed gevoel geeft. Mensen met een vorm van dementie iets geven waar ze van genieten.

Na thuis de foto’s te hebben na bewerkt zet ik ze op de Ipad. Loop de huiskamer weer binnen en ga weer naast haar zitten. Samen gaan we de foto’s bekijken. Nou, zegt ze. Ik zie er nog niet zo gek uit hé. Maar wat is dat een zware lijst is dag, die eromheen zit. En er zit geen haakje aan, dan kan hij niet aan de muur. Geweldig toch! Wat een mooi mens! Een paar dagen later kom ik weer. Ik heb een cadeautje voor u, zeg ik. Omdat ik u mocht fotograferen. Ze pakt het uit. Daar heeft ze een grote foto, in een lijst in haar handen (met een haakje). Ze slaat haar handen voor haar ogen. En daar komen de tranen. Is die voor mij, zegt ze. Ik zeg, ja hoor. En we gaan hem gelijk ophangen. Ze kijkt me aan en zegt, het is niet alleen die foto waar ik zo blij mee ben, maar ook dat je dit voor mij hebt gedaan.

Ik heb een paar mooie foto’s, maar een nog fijner gevoel krijg ik als ik aan de blijheid van deze mooie lieve mevrouw denk!

December 2017

De kerstboom kralenketting

Deze is minstens zo'n 50 jaar oud. Elk jaar werd hij door mijn moeder weer met liefde in de boom gehangen. Ik moest eens op school een tekening van een kerstboom maken, toen ik een jaar of acht was. De kerstboom bij ons thuis had ik als voorbeeld.
Het meeste werk had ik toen met het natekenen van de kralen ketting. Steeds weer een ander kleur potlood. Maar de juf vond de tekening zo mooi dat ik er mee in de schoolkrant kwam. Nu zo'n 50 jaar later ben ik er weer erg druk mee geweest. Eerst heb ik hem van alle kanten gefotografeerd, om er daarna een collage van te maken. En zo kwamen er weer mooie herinnering terug. Blij dat ik hem heb vastgelegd, want hij valt bijna uit elkaar. Ik bewaar hem nu in een glazen doosje.

12 Maart 2016

Dhr. Jurjens

Dit verhaal gaat over onze bewoner Dhr. Jurjens van Zorggroep Manna, Enschede. Ik heb van hem toestemming gekregen om het op mijn website te plaatsen. Vanmiddag 17 maart 2016 zit ik in één van de huiskamers van Zorggroep Manna (de Wingerd). Dhr. Gerrit Jurjens komt binnen. Hij heeft zijn kostuum aan van Heilsoldaat bij het Leger des Heils. Ik maak een praatje met hem en vraag hem of hij iets over de tijd als Heilsoldaat wil vertellen."Oh, dat doe ik graag", zegt hij. "Maar wel met een kop koffie erbij. Zo gezegd zo gedaan. Dhr. Jurjens is geboren in Enschede op 24 september 1936. Op 18-jarige leeftijd kwam hij bij het Leger des Heils en werd Heilsoldaat. Zelf zegt hij dat hij er met de wieg is ingereden door zijn gelovige opvoeding. Al snel ging Dhr. Jurjens naar Amsterdam om daar te gaan werken als schilder. Daar ging hij gewoon verder als Heilsoldaat. In 1959 heeft hij daar ook zijn vrouw leren kennen, die daar ook Heilsoldaat was. In 1961 zijn ze getrouwd, en kregen 3 kinderen.Toen de kinderen ouder werden wou Dhr. Jurjens toch graag weer terug naar Enschede. In 1989 Is hij samen met zijn vrouw naar Enschede verhuisd. De kinderen kozen ervoor om in Amsterdam te blijven wonen. In Enschede ging het echtpaar gewoon weer verder bij het Leger. Dhr. Jurjens ging vervroegd met de VUT en kreeg wat meer tijd voor het leger. Hij sloot zich toen ook aan bij het Muziekkorps. En nam het slagwerk voor zijn rekening. Door het verkopen van De Strijdkreet en het collecteren hebben ze samen veel mee gemaakt. Dhr. Jurjens kan daar heel mooi over vertellen. Toen ik hem vroeg wat er in al die jaren het meest indruk op hem heeft gemaakt vertelt hij: " Dat is zeer zeker de tijd rond de vuurwerkramp van Enschede in mei 2000." Samen hebben ze, met meerdere vrijwilligers van het leger, heel veel gedaan. Zo hebben ze slachtoffers opgevangen bij de Diekmanhal. Ook hebben zij slachtoffers begeleid. Met busjes gingen ze met hen naar hun getroffen huizen, of wat er nog van over was, om spullen op te halen die ze nog konden redden uit de verwoeste puinhoop. Emotioneel vertelt Dhr. Jurjens mij hierover. Ik kan aan hem zien dat het hem nog steeds raakt.

Dhr. en mw. Jurjens zijn een aantal jaren geleden verhuisd. De reden hiervan was de gezondheid van Mw. Jurjens. Er werd Alzheimer bij haar geconstateerd. Gelukkig konden ze samen verhuizen naar een appartement in Zorggroep Manna. Waar mw. Jurjens heel goed werd opgevangen op de Meerzorg. En zo konden ze toch samen blijven! Helaas is Mw. Jurjens vorig jaar overleden. Dit was een moeilijke tijd voor Dhr. Jurjens. En hij mist haar nog steeds erg! Maar het Leger bleef hij trouw! Zo gaat hij nu nog steeds alleen op pad. Hij bezoekt nog regelmatig zieke mensen om een praatje te maken. Ook is hij nog vaak te vinden in de binnenstad van Enschede om De Strijdkreet te verkopen. Ook bij Zorggroep Manna is hij altijd behulpzaam. Zo moest ik een keer alleen de grote mat van 12 meter lang, voor de Koersbal naar de ontmoetingsruimte brengen."Ohh maar ik help je wel even hoor!" Dhr. Jurjens is, schrik niet, dus al 62 jaar Heilsoldaat bij het Leger. Mijn petje af hoor, voor hem! Een heel mooi en bijzonder mens!

Bedankt voor het fijne gesprek Gerrit Jurjens!

St. Jozefkerk Enschede 

Zondagmiddag 28 februari 2016
Ik fietste langs de St. Jozefkerk aan de Oldenzaalsestraat in Enschede. Ik had mijn camera bij mij en dacht, ga eens even kijken bij de kerk. In deze kerk zijn mijn ouder nog getrouwd in 1951 of 52, weet het zo even niet. Kwam daar net de Koster en ging naar binnen. Hij zag dat ik mijn camera bij me had. Wou je graag foto's maken, vroeg hij. Ik zei ja, maar binnen in de kerk zal het wel niet mogen toch? Ja hoor zei hij, wacht maar even dan ga ik met je naar binnen aan de achterkant. Ik liep met hem mee en vroeg, U bent volgens mij niet van Nederlandse afkomst? Nee zei hij, ik ben van Turkse afkomst. Maar woon al 40 jaar in Nederland.Bent u dan geen Moslim vroeg ik. Nee natuurlijk niet, dan zou ik hier niet in een kerk zijn, antwoorde hij lachend. Ik ben een Christen. Een Turkse Christen. Maar loop maar mee dan mag je een paar foto's maken. Wou je ook naar boven? Ik dacht ohh das mooi, naar de klok. Je moet wel 94 treden omhoog, lukt dat wel, zei hij. Ik natuurlijk, zeker hoor. Toen we boven kwamen was daar alleen een grote kast met daarin het uurwerk. Ik zei, waar is de klok dan? Daarboven wees hij in de lucht. Wou je daar ook naar toe. Maar dan had ik met een soort ladder gemoeten. Dat had ik er toch maar niet voor over.Toen we weer beneden waren mocht ik daar nog wat foto's maken, maar hij had toen wel haast. Dus maar snel wat geschoten. Nu wil ik naar huis zei hij, naar mijn vrouw en lekker eten. En ik ging ook weer op mijn fietsje naar huis.
Ik vond dit een hele leuke ervaring!

Bedankt Gabriël! Zo'n lieve man!

Herinneringen aan mijn ouders

Over mijn ouders kan ik natuurlijk heel veel vertellen. Verhaal volgt nog!